پریروز توی مراسمی که سازمان‏ملی‏جوانان برگزار کرده بود شرکت کردم. موضوع جلسه معرفی چند پژوهش و پایان‏نامه برتر و اهداء جوایز به تعدادی از اون‏ها بود. کارشناسان پژوهشی نمایندگی‏های هر استانی هم دعوت شده بودند. متاسفانه اون طور که باید، خبری توی جلسه نبود و با هر کدوم از کارشناس‏ها که صحبت می‏کردیم شکایت داشتند که از دیروز تا حالا این همه وقت گذاشتیم و از فلان استان پا شدیم اومدیم تهران، فقط برای این که شاهد جایزه گرفتن چند تا از پژوهشگر‏ها باشیم؟!

بعد از تموم شدن مراسم به آقای دکتر اسحاقی، معاون پژوهشی آقای حاج‏علی‏اکبری گفتم خب شما که این همه زحمت کشیدین و این همه هزینه کردین و این همه آدم رو دور هم جمع کردین، خب یه کاری می‏کردین که یه ثمره عملی هم به دنبال داشته باشه. ایشون گفت که ما فقط قصدمون تقدیر و تشکر از این افراد بوده و هدفمون از برگزاری مراسم فقط اهداء جوایز بوده و قرار نبوده که کار خاص دیگه‏ای انجام بشه.

من فکر می‏کنم در جلسه‏ای که نزدیک صد نفر از پژوهشگران نخبه کشور دور هم جمع شده بودند و کارشناسان پژوهشی خیلی از استان‏ها حضور داشتند و حتا مدیر نمایندگی یکی از سازمان‏های استانی بود، می‏شد جرقه‏ اولی طرح‏های مهمی رو زد. می‏شد بین نماینده‏های استان‏ها و پژوهشگرا ارتباط برقرار کرد تا توی طرح‏های آینده‏شون از این پژوهشگرها استفاده کنند. دیگه حداقل کاری که می‏شد انجام داد و کسی به فکرش نبود این بود که خلاصه‏ای از عناوین و موضوعات کارهای ارائه شده رو جمع آوری کرد و به افراد تحویل داد. تا حداقل بتونن روی اون‏ها برنامه ریزی کنن. مگه ما چه قدر وقت داریم که همین‏طور یه روز یه روز صرف همایش و گردهمایی و سمینار و تقدیر و تشکر و بزرگداشت کنیم؟!

در پایان:‏ این‏جور برنامه‏ها رو جوری اجرا کنید که دفعه‏های بعدی به دعوت‏نامه‏تون اهمیت بدن و توی مراسمتون شرکت کنند و مثل این دفعه باعث ناراحتی و بی‏اعتمادی نشه. توی این مراسم دلم به این خوش شد که آقای حاج‏علی‏اکبری رو دیدم. صحبت‏های خیلی خوبی داشتند. جاری باشید...